سخن عشق

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر

سخن عشق

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر

از خود راضی!

نمی دونم چرا بعضی آدما فکر می کنن اگه پولدارن یا صاحب پست و مقامی هستن می تونن هر چی خواستن بگن یا حتی بالاتر از این بقیه هم بی هیچ چون و چرایی باید  بپذرین. و من از اینکه می تونم مقابل این آدمای از خود راضی از حق خودم و بقیه دفاع کنم خیلی خوشحالم. هر چند که قطعا طرف مقابل هم در سطح منطق و شعور خودش حرفهایی میزنه که ممکنه ناراحتم کنه. اما مهم نیست بعدش خوشحالم و این خوشحالی دراز مدت می ارزه به اون ناراحتی موقت. خوشحالم که تونستم حرفمو بزنم. خوشحالم که اون آدم از خود راضی یه کم از خود ناراضی بشه و بفهمه هیچی نیست.

زندگی

شب آرامی بود

 

می روم در ایوان، تا بپرسم از خود

 

زندگی یعنی چه؟

 

مادرم سینی چایی در دست

 

گل لبخندی چید، هدیه اش داد به من

 

خواهرم تکه نانی آورد، آمد آنجا

 

لب پاشویه نشست

 

پدرم دفتر شعری آورد، تکیه بر پشتی داد

 

شعر زیبایی خواند و مرا برد، به آرامش زیبای یقین

 

با خودم می گفتم :

 

زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست

 

زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست

 

رود دنیا جاریست


زندگی، آبتنی کردن در این رود است

 

وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم

 

دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟

 

هیچ !!!

 

زندگی، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند

 

شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری

 

شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت

 

زندگی درک همین اکنون است

 

زندگی شوق رسیدن به همان

 

فردایی است، که نخواهد آمد

 

تو نه در دیروزی، و نه در فردایی

 

ظرف امروز، پر از بودن توست

 

شاید این خنده که امروز، دریغش کردی

 

آخرین فرصت همراهی با، امید است

 

زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک

 

به جا می ماند

 

زندگی، سبزترین آیه، در اندیشه برگ

 

زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود

 

زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر

 

زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ

 

زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق

 

زندگی، فهم نفهمیدن هاست

 

زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود

 

تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست

 

 

آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست

 

فرصت بازی این پنجره را دریابیم

 

در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم

 

پرده از ساحت دل برگیریم

 

رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم

 

زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است

 

وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست

 

زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند

 

چای مادر، که مرا گرم نمود

 

نان خواهر، که به ماهی ها داد

 

زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم

 

زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت

 

زندگی، خاطره آمدن و رفتن ماست

 

لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست

 

من دلم می خواهد،

 

قدر این خاطره را ، دریابیم  


سهراب سپهری

نمی دونم... نمی تونم...نمی خوام ... دوست ندارم ...

تظاهر به دونستن و تونستن تو جامعه ما یه چیز عادی شده. تو مهمونی ها و جلسه ها و ... راجع به همه چیز اظهار نظر می کنیم. از سیاست داخلی و خارجی گرفته تا زندگی خصوصی عمه زاده ای که پنج ساله ندیدیمش!  تواناییمون که حد و مرز نداره. از هرانگشتمون صد تا هنر می ریزه. تازه ورزشکار هم هستیم. تو محل کار هم لابد موفق ترینیم! هر کسی هر کاری ازمون بخواد میگیم باشه! حالا این باشه ممکنه به قیمت 10 تا دروغ و زیرابی و ... تموم شه.  همه چیزو دوس داریم. تظاهر به محبت می کنیم. تظاهر به آرامش. تظاهر به هر چیزی که واقعا درونمون برعکسشه! به اجبار مهمونی میریم. بعد اونجا می گیم از دیدنتون خوشحالیم. به اجبار مهمون دعوت می کنیم بعد میگیم خیلی خوش اومدین! 

شاید زندگی خیلی از ماها با این جملات آرامش واقعی پیدا کنه: نمی دونم... نمی تونم...نمی خوام ... دوست ندارم ...